در جنونم موی سر سامان راحت چیده است

خاک این صحرا لب خش که را لیسیده است

تاگل محرومی ازگلزار وصلت چیده است

سایهٔ بیدی سراپای مرا پوشیده است

سخت بیدردی ست دست از دامنت برداشتن

همچو شمع کشته در چشمم نگه خوابیده است

تا مرا عشقت چو شبنم دیدهٔ بی خواب داد

خون من رنگی به روی برگ گل خوابیده است

عاقبت خواهم به آن الفت سرا محمل کشید

ازگداز دل گلابی بر رخم پاشیده است

بستر داغی چو شمع کشته سامان کرده ام

بیخودی از عشق راه خانه ات پرسیده است

برق بیرنگ است عشق اما درین صحرای وهم

ی هوس خاموش امشب آهم آرامیده است

صبح وصلت بخت بد شاید فرا موشم کند

دیدهٔ خلق از سیاهیهای خود ترسیده است

خاک شو، ای دل که در ناموسگاه عرض ناز

نیستم نومید این ظالم به خوبم دیده است

کاش چشم کس قضا نگشاید ز خواب عدم

حسن را ننگ دویی زآیینه رنجانیده است

با همه عجز از تلاش سوختن عاری نه ایم

هرچه خوابیده ست اینجا فتنهٔ خوابیده است

بستر آرام دنیاگرم نتوان یافتن

شعله هم بر جرات خاشاک ما لرزیده است

رفته چون رنگ روان بیدل تری ازآبله

عمرها شد پهلوی ما زین طرف گردیده است